Niet dat ik ooit van Wrocław (uitspraak: Vratswav) had gehoord, maar het is de op drie na grootste stad van Polen. Het was ook de stad waar het XIII Wrocław Industrial music Festival zou plaatsvinden. Een uitstekende plaats dus om mijn vakantie af te trappen. Ik stapte op een goede middag in een vliegtuig en een paar uur later stond ik bij de festivallocatie.

 

XIII Wrocław Industrial Festival

De optredens vonden afwisselend plaats in twee ruimtes van een voormalig klooster, zodat je niets hoefde te missen. De primaire functie van de benedenruimte was die van gezellige bar, en dus was er veel rumoer tijdens de optredens, waarbij soms niet veel meer dan "gecontroleerde" ruis werd voortgebracht. De meer illustere namen stonden boven geprogrammeerd, in de Sala Gotycka, met een bezoekerscapaciteit van ongeveer 300.

 

Om half zeven stond ik al op de stoep, toen de deuren nog maar net geopend waren, en het binnen nog ijskoud en vrijwel leeg was. Maar tevreden, want de vakantie was begonnen en ik had een mooi programma voor de boeg. Om 7 uur was de opening voor 2kilos &More, met onder meer twee leden van Von Magnet. Zij hadden het thema van dit festival goed begrepen. Rauwe, abstracte, industriële ritmes, af en toe voorzien van spreekzang. Om 8 uur ging de hele meute de trap af richting benedenzaal, waar Micromelancolie zojuist was begonnen. Collages van breed uitgesponnen fabrieks- en aanverwante geluiden, die vanuit een onverlichte hoek van het podium bleken te worden voortgebracht. Om 9 uur was het de beurt aan Jude, een band die begin jaren '90 ontstond in de destijds nog zwaar geïndustrialiseerde Poolse stad Łódź. Met invloeden van industrial noise, punk en hardcore werd het een loodzware nochtans lekkere set, een welkome variatie op de laptop producties van eerder die avond.  Inmiddels ging ik na de optredens niet lang meer naar beneden; het was beter toeven in de bovenzaal, ook tijdens het wisselen van de bands, wanneer er een ontspannen en gemoedelijke sfeer heerste. Om 11 uur begon 6 Comm, voor mij een volslagen onbekende naam maar gezien de reacties van het publiek en het erg sterke optreden terecht een hoofdact. Ze brachten relatief toegankelijk electro muziek, waaronder vroege nummers (She's Calling) van het invloedrijke Death in June, waaruit 6 Comm deels ontstond.  Om 1 uur was het dan de beurt aan de Legendary Pink Dots. De laatste twee keer dat ik ze had gezien was in Pakhuis Wilhelmina te Amsterdam (2011 en 2013), waar ze optraden voor minder dan 50 bezoekers. Hier waren het er zeker 250, inclusief een mooi aantal fans, een perfecte entourage voor een mooie set met voornamelijk recent werk. Even was ik bang dat de overgang van het vrijwel dansbare 6 Comm naar de nogal zweverige Pink Dots niet goed zou uitpakken, dat het publiek zou inzakken of weglopen. Maar de zaal bleef gevuld tot het eind, het publiek volgde de show ademloos en de reacties waren enthousiast. En ik had genoten. Om 2 uur nam de DJ het over, en werd er gedanst op donkere, gothicachtige electro sounds. Ik hield het nog een uurtje vol, en was daarna blij dat ik een hotel geboekt had nabij de festival locatie.

 

Zaterdagavond voltrok zich een soortgelijk scenario, al was de sfeer op vrijdag knusser en gezelliger, meer het "onder elkaar" gevoel. Het leek alsof veel festivalgangers de kater van vrijdagavond nog aan het verwerken waren, terwijl er een stroom van dagjesmensen bijgekomen was voor een "regulier" avondje uit. Ik was zelf aanvankelijk ook nog iets duf.  Maar vanaf 7 uur was het meteen raak. Eerst zorgde een Franse incarnatie van Joy Division, genaamd Frustration, ervoor dat de stemming er lekker in kwam. Waarna het Berlijnse Sektion B, dat om 8 uur begon, iedereen pas echt goed wakker schudde. Dit nogal extreme gezelschap bracht harde, agressieve noise, waarbij onder meer een "Stars & Stripes" vlag aan flarden werd gereten. Moet je ook eens hebben meegemaakt, maar in mijn geval wel rustig vanaf het balkon met een biertje. Om 9 uur nam Troum het over en de bandnaam voorspelde het al, een uur lang dromerige klanken met dito beelden. Ik had moeite wakker te blijven. Om 11 uur was het echter weer een uurtje ouderwets rocken met Borghesia, een Sloveense band die ook in Nederland sinds de jaren '80 redelijk bekend is. Met stevige, theatrale electro muziek en politiek geladen teksten zetten ze een memorabele show neer. De afsluiter van de avond was Lustmord, een pionier op het gebied van industrial music en een fantastische naam voor een toch kleinschalig festival als dit. Zijn klanken gingen door merg en been. Vredige ambient drones bouwden aanvankelijk nog lange tijd rustig op, met een lieflijk wolkendekje op de achtergrond. Om na drie kwartier te ontbranden in een lange reeks van loodzware, onheilspellende geluidsgolven, begeleid door de projectie van een helse vlammenzee. Ik had vaak mijn ogen dicht en werd lange tijd diep meegezogen. Een prachtig einde van de zaterdag. Er werd beneden nog gedanst, maar dit was deze keer aan mij niet besteed.