Tegen de avond sta ik bij de dichtstbijzijnde bushalte, grote backpack op de rug, te wachten op transport naar het centrum van het stadje Oświęcim, waar ik een stief half uurtje later aankom. Op zoek naar een hotel. Eindelijk vind ik Willa Pierrot; ik bel aan en nog een keer. Een meisje opent de deur, ze is verbaasd. Ze moet iemand bellen om een keycard  te activeren. Het lukt eindelijk. Dan eten, de keuze in het centrum is beperkt tot de Poolse favorieten: Pizza of kebab. Het wordt pizza, want in die loungebar kan men tenminste ook gezellig aan het bier. Het valt me echter zwaar de indrukken van die dag achter me te laten.

De volgende ochtend sta ik als eerste bij de poort van Auschwitz II-Birkenau. De grote rugzak mag niet mee naar binnen en er is geen bagagedepot. Gelukkig wil de parkeerwachter er wel op passen. Ik bied hem als dank wat muntgeld aan, maar hij weigert. Het was een goed idee om in Oświęcim te overnachten, want ik ben nu de dagjesmensen uit Kraków ruimschoots voor. Makkelijker verteerbaar wordt het echter niet, de confrontatie met het uitgestrekte voormalige kamp, dat ook met weinig presentatie getuigt van onbeschrijflijke wreedheden. De systematische massavernietiging van mensen, het onmenselijke zwoegen van gevangenen tot de dood erop volgde, de dappere ontsnappingspogingen. Het is prachtig weer, de vogels fluiten er lustig op los in deze vreedzame, bosrijke omgeving, maar elke stap die ik er zet is loodzwaar.