Anaga Mountains (dag 2)

Voor de tweede dag heb ik een ambitieuzer plan bedacht. Omdat het gisteren vooral afdalen was wil ik vandaag vooral omhooggaan. Ik neem een schaarse bus naar het dorpje Valleseco om daar dus aan een lange voettocht bergopwaarts te beginnen. Maar terwijl ik zo naar de hoogste regionen van het dorpje slenter, en honden me van alle kanten toeblaffen, en ik voor de rest geen enkele andere wandelaarsactiviteit zie, merk ik al snel dat de moed mij in de schoenen zinkt. Echt heel fit voel ik me niet, er ligt een schier eindeloos lange helling voor me waarop nauwelijks beschutting is tegen de zon en het voelt hier zo ongelofelijk eenzaam dat ik me afvraag of ik de hele dag wel iemand anders tegen zal komen. Als ik al niet verkeerd zou lopen... En is het hier nu eigenlijk wel zo mooi dat het allemaal de moeite waard is? Ik blijf twijfelen en besluit dan om terug te keren. Daar sta je dan weer, aan de grote weg, bepakt en bezakt voor een lange dagwandeling; de voorgaande avond urenlang bezig geweest een route uit te stippelen. En bussen die maar eens in de zoveel uur de bergen in gaan. Er is teleurstelling, maar met de prachtige dag van gisteren al in de pocket kan mijn stemming niet stuk. Ik wandel naar de dichtstbijzijnde bushalte en zie dat aanstonds zowaar bus 946 naar Almáciga zou moeten passeren, en warempel! Wat een geweldige troostprijs. De spectaculaire weg "van kust tot kust" klimt eerst door bosrijk gebied naar ruim 700 meter hoogte, en daalt vervolgens aan de andere kant af naar de afgelegen kuststrook die vooral bezocht wordt door surfers, wandelaars en toeristen die tours maken in hun huurauto's. Het pittoreske dorp Almáciga is fraai gelegen, iets hoger op de rotsen. Langs de weg zijn enkele restaurantjes gevestigd en ik zie woeste, steile kliffen en mooie zwarte stranden bezaaid met grote keien. Ook zijn er wandelroutes. Ik geloof dat ik het al met al getroffen heb. Op het gemak wandel ik een kleine 5 kilometer langs de kust tot het boerengehucht El Draguillo, klim zo'n 400 hoogtemeters de berg op erg die erachter ligt, en daal tenslotte af via het wandelpad Camino del Hediondo tot ik de kust weer bereik. Het duurt dan nog een paar uur voordat de bus terug naar Santa Cruz weer zal langskomen, in de vroege avond pas. Ik zit geruime tijd op het strand van Roque de las Bodegas met een biertje, luister naar de furieuze branding, bewonder de surfers. Dan steek ik de weg over naar een terrasje, waar het menu voor vandaag alleen opgeschreven staat in het notitieboekje van de serveerder. Het wordt natuurlijk verse vis met papas. Wanneer uiteindelijk de schemer invalt, en langzaamaan de stoelen en tafeltjes worden binnengehaald, zal de bus naar huis nu ook wel zo komen.